Özel muhabirimiz Flora Collins'in cevabı en azından - ve listesinde birden fazla sürpriz var.
2010 film için harika bir yıldı - ve çok fazla seçenekle Flora Collins'ten bunu beşe indirmesini istedik. En azından işte böyle ayrıştırdı.
1) Sosyal Ağ - Hızlı kırpılmış diyalog ve ilginç kadrosu ile bu film benim favorim oldu. Aaron Sorkin'in senaryosunun potansiyel olarak sıkıcı ve teknik bir hikayeyi çekici, şüpheli ve hatta seksi bir hikayeye dönüştürdüğünü sevdim. İki kez gördüğümde kesinlikle büyülenmiştim ve kesinlikle Jesse Eisenberg'in Oscar başını hak ettiğini düşünüyorum.
2) Savaş Sırasında Yaşam - Yönetmen Todd Solondz her zaman olduğu gibi bir zekâ ve kara mizah şaheseri sunar. Diğer çalışmalarına benzer şekilde, Savaş Sırasında Yaşam, insan ruhuna derinlemesine bakar ve bize rahatsız edici derecede garip ama çok gerçek görünen durumları sunar: bir oğul hükümlü pedofil babasına karşı karşıya gelmelidir, genç bir çocuk, Bar Mitzvah için hazırlanıyor ve bir kadın, parçalanmaları üzerine intihar eden eski erkek arkadaşının hayaleti tarafından perili.
3) Beni Hatırla - Bitiş dikkat çekicidir, ancak bu filmin duygusal etkisi onu zirveye koyuyor 5. Karakterler özlemle, sevgiyle ve umutsuzlukla doludur ve genellikle ahlaksız yollarla tatmin olurlar. Durumların ne kadar gerçekçi olduğuna ve karakterler arasındaki ilişkilerin bu kadar inandırıcı olduğuna hayran kaldım. Kimse siyah ya da beyaz, kötü ya da iyi niyetli değildir. Ayrıca, Robert Pattinson vampir kişiliğinden kopar ve gerçek yeteneğini kanıtlar.
4) Shutter Island - Güçlü gerilim ve korku duygusu nedeniyle bu filmi iki kez gördüğümde hem travma geçirdim hem de heyecanlandım. Flashback'ler ve karmaşık arsa kıvrımları beni büyüledi, uzun bir film için büyük bir başarı. Son, beni dehşete düşürdü ve perişan etti, Martin Scorsese'nin kargaşa çıkarmak için dengesiz yeteneğini kanıtladı.
5) 127 Saat - Yönetmen Danny Boyle'ın yaratıcı olmayan ve umutsuz olabilecek bir hikayeden heyecan verici bir film yaratma yeteneğine hayran kaldım. Tüm yol boyunca beklenti ile fazlaca dövüldüm ve mecazi olarak çatlaklara ve duygusal olarak Aron'un kasvetli durumuna ve pişmanlıklarına çekildim. Tiyatrodan çıkarken kendimi güçlenmiş hissettim, uzun zamandır bir filmden edinmediğim bir his.
